Πληγές χωρίς γιατριά

Το σημερινό ΒΗΜΑ (5-7-09) δημοσιεύει άρθρο του Γ. Μπαμπινιώτη με τίτλο "Τα εννιά κακά της Παιδείας μας"

Κατά τον κ Μπαμπινιώτη (Επικεφαλής του Εθνικού Διαλόγου για την Εκπαίδευση) εννέα είναι οι έκδηλες αδυναμίες της Ελληνικής Εκπαίδευσης:

1. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αξιολογείται, με συνέπεια να μην ξέρουμε υπεύθυνα τις αδυναμίες του και να μην μπορούμε, ως εκ τούτου, να παρέμβουμε διορθωτικά.
2. Εκπαιδευτικοί ανεπαρκώς καταρτισμένοι και σπανίως επιμορφούμενοι.
3. Κοινωνικά απαξιωμένη Τεχνική- Επαγγελματική Εκπαίδευση.
4. Η γενικότερη κοινωνική απαξίωση τού δασκάλου. Η ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται τον δάσκαλο, όπως άλλωστε δεν εμπιστεύεται τον δικαστή, τον παπά, τον γιατρό, τον δημόσιο υπάλληλο κ.ά. Η αναξιοπιστία αυτή οδηγεί στην αναζήτηση όλο και περισσότερων δικλίδων ασφαλείας. Έτσι φτάσαμε σ΄ ένα αδιάβλητο μεν αλλά αναξιόπιστο και απάνθρωπο σύστημα εξετάσεων για τα πανεπιστήμια που από τη μια υπονόμευσε την έγκυρη φυσική αξιολόγηση τού μαθητή από τους δασκάλους του μέσα στο σχολείο κι από την άλλη μετέτρεψε το Λύκειο σε φροντιστήριο, χωρίς μάλιστα να εμπιστεύεται τη δουλειά που γίνεται σ΄ αυτό.
5. Φροντιστήρια που υποκαθιστούν το Λύκειο.
6. Το ξεπερασμένο εκπαιδευτικό σύστημα σχολείου, το οποίο απωθεί τους μαθητές (σχετική έρευνα έχει δείξει ότι οι μαθητές μας αισθάνονται αδιαφορία, καταπίεση, πλήξη έως απογοήτευση από το σχολείο!). Δεν αγαπούν οι μαθητές μας το σχολείο ούτε θέλουν να βρίσκονται σ΄ αυτό, γιατί πιστεύουν ότι όπως λειτουργεί δεν τους προσφέρει τίποτε ενδιαφέρον και σημαντικό για τη ζωή τους.
7. Οι μεγάλες εκπαιδευτικές ανισότητες στη σχολική εκπαίδευση. Σχολεία χωρίς ή με εναλλασσόμενους δασκάλους, με εξαιρετικά ανόμοιες και αβοήθητες μαθητικές ομάδες, σχολεία διοικητικώς ανοργάνωτα και εκπαιδευτικώς ανυποστήρικτα. Σχολεία στο έλεος τού Θεού που λειτουργούν με τον πατριωτισμό κάποιων δασκάλων.
8. Η Πολιτεία που διαχρονικά στην Παιδεία και στον πολιτισμό δεν δίνει καμιά προτεραιότητα, όπως φαίνεται και από τα οικονομικά μεγέθη που διαθέτει στον Προϋπολογισμό. Παιδεία και πολιτισμός όχι μόνο έχουν διαχωρισθεί στη συνείδησή μας, αλλά έχουν υποβαθμισθεί θεσμικά, οικονομικά και κοινωνικά, με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρευτεί με τον καιρό όγκοι προβλημάτων, τα οποία έχουν τελικά καταστεί και δυσεπίλυτα.
9. Έχουμε μια Παιδεία που, σε πολιτικό-κομματικό επίπεδο, είναι «πεδίο συγκρούσεων» αντί να αποτελεί «πεδίο συγκλίσεων». Σε όλες τις προηγμένες χώρες, αν υπάρχει ένα πεδίο που προχωρεί με σύγκλιση απόψεων, με συμπληρωματικότητα και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, είναι η Παιδεία. Στη χώρα μας αποτελεί αντιθέτως πεδίο τεχνητού και αδικαιολόγητου κομματικού ανταγωνισμού, με ανυπολόγιστο κόστος για την ανάπτυξη τού τόπου σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό).
   
   Οι στρεβλώσεις που αναφέρθηκαν, ισχυρίζεται ο κ Μπαμπινιώτης, έχουν τόσο εδραιωθεί στη συνείδηση τού κόσμου, ώστε όταν μιλάς για μια δραστική συνολική αντιμετώπισή τους, σε κοιτούν ανήσυχα, ενίοτε τρομαγμένα, άλλοτε δύσπιστα, συχνά συγκαταβατικά, συμφωνώντας ωστόσο όλοι ανεξαιρέτως- να το πούμε κι αυτό- ότι είναι ανάγκη να γίνουν. Ενοχλεί ίσως όλους μας το ξεβόλεμα... Αλλά έχουμε άλλη διέξοδο ή άλλα περιθώρια; Ο ίδιος υποσχέθηκε σε επόμενο άρθρο του να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης.

Ας μας συγχωρέσει ο Καθηγητής, ένα πράμα φανερώνουν όλα αυτά που εντόπισε και όσα ακόμα είναι ήσσονος σημασίας και δεν αναφέρθηκαν: ΣΟΒΑΡΟ ΚΡΑΤΟΣ και ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, τα υπόλοιπα κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι για να κάνουμε κουβέντα.